Complex Trauma
Veel mensen ervaren symptomen van complex trauma, zelfs als ze denken een gelukkige jeugd te hebben gehad. Ze zeggen vaak "Er is niets mis met mijn leven," maar toch ervaren ze klachten. Dit komt omdat ze niet altijd begrijpen wat een shocktrauma is. Veel mensen met een onveilige hechting lijken ogenschijnlijk gelukkig en zorgeloos, maar schijn bedriegt.
Er zijn grofweg twee soorten trauma shocktrauma en complex trauma. We leven in een samenleving die zich vooral richt op symptoombestrijding, terwijl er in de zorg vaak weinig kennis is over trauma. Toch dragen velen onbewust trauma met zich mee, ook al vinden ze 'trauma' een zwaar woord. Het lichaam vertelt echter een ander verhaal. Ontwikkelingstrauma is een term waar velen nog nooit van hebben gehoord, terwijl het diepgaande invloed heeft.
Het woord 'trauma' betekent letterlijk 'wond'. Het is van groot belang om deze wonden te helen, niet alleen voor onszelf, maar ook voor onze kinderen en toekomstige generaties. Het is daarom essentieel om in contact te komen met je lichaam. Veel mensen leven vooral in hun hoofd omdat daaronder onverwerkt trauma schuilgaat. Dit trauma wordt opgeslagen in het lichaam. Door weer in je lichaam aanwezig te zijn en gecentreerd te blijven, kun je pijn herkennen, verwerken en transformeren. Het lichaam is een wijs systeem; het beschermt je tegen ervaringen waar je nog niet klaar voor bent.
Je intuïtie, dat gevoel in je buik of hart, vertelt je wanneer iets goed of fout voelt. Dit innerlijke weten is de verbinding tussen hoofd en lichaam. Deze verbinding helpt je om zonder woorden te begrijpen wat heling inhoudt. Het loslaten van oordelen brengt je dichter bij jezelf, en dat is waar innerlijke bevrijding over gaat.
In trauma schuilt ook een enorme kracht van veerkracht en genezing.
Symptomen zijn vaak signalen van een zenuwstelsel dat in overlevingsmodus staat, waardoor je wordt verwijderd van je authentieke zelf. Bij ontwikkelingstrauma is er sprake van een structurele scheefgroei in het zenuwstelsel. Baby's worden geboren met een onvolgroeid zenuwstelsel en leren zelfregulatie via de primaire verzorger, meestal de moeder. Als de moeder gestrest of depressief is, raakt het kind ook gestrest. Dit wordt ook wel neuroceptie genoemd, een term van Stephen Porges. Dit verwijst naar de manier waarop het zenuwstelsel veiligheid of dreiging waarneemt.
Het still face-experiment laat zien hoe belangrijk gezichtsuitdrukkingen en stemintonaties zijn voor een kind. Wanneer een ouder weinig expressie toont, kan het kind zich onveilig voelen, wat leidt tot een zenuwstelsel dat zich richt op overleven. Hierdoor ontstaat een blijvend gevoel van onveiligheid. Veel mensen herkennen dat onderliggende gevoel van onverklaarbare spanning of onrust.
De polyvagaaltheorie van Stephen Porges verklaart hoe ons zenuwstelsel werkt. De nervus vagus, ook wel de zwerfzenuw genoemd, is de enige hersenzenuw die het lichaam binnengaat. Deze zenuw heeft twee vertakkingen de dorsale tak, die betrokken is bij overleving (onderdeel van het parasympathische zenuwstelsel), en de ventrale tak, die verbonden is met sociale interactie en veiligheid. De dorsale tak kan leiden tot gevoelens van verlamming en dissociatie wanneer er sprake is van chronische stress. De ventrale tak ondersteunt rust, verbondenheid en sociale betrokkenheid.
Ons zenuwstelsel bestaat uit twee belangrijke delen het sympathische en het parasympathische zenuwstelsel.
Het sympathische zenuwstelsel is verantwoordelijk voor de vecht- of vluchtreactie bij dreiging, terwijl het parasympathische zenuwstelsel zorgt voor rust en herstel. Bij een gezond evenwicht schakelt ons lichaam soepel tussen deze twee systemen. Trauma kan echter zorgen voor een disbalans, waardoor men langdurig in de overlevingsmodus blijft.
Er zijn verschillende oefeningen om de nervus vagus te activeren en zo het zenuwstelsel te trainen richting veiligheid. Denk aan ademhalingsoefeningen, oogbewegingen, lichaamswerk, dans en yoga. Dit helpt om nieuwe zenuwverbindingen te creëren, waardoor je beter leert kalmeren en zelfreguleren.
Toxische schaamte is een diepgewortelde emotie die vaak voortkomt uit jeugdtrauma. Carl Jung omschreef dit als een "zielsvreter" – een staat waarin je jezelf volledig kwijt bent. Het zorgt voor gevoelens van 'ik ben niet goed genoeg' of 'ik ben niet welkom'. Dit is een toestand van het zenuwstelsel die non-verbaal wordt overgedragen en diep verankerd zit. Toch ligt onder deze pijn ook veerkracht en de mogelijkheid tot heling.
Het helen van trauma is een moedige reis. Het confronteren van pijn is niet gemakkelijk, maar het biedt de grootste lessen. Pas als je deze reis volledig doorleeft, kun je echte bevrijding ervaren. Wie deze weg gaat, mag zichzelf met recht een ervaringsdeskundige noemen.
Veel mensen dragen onbewust de littekens van complex trauma met zich mee, zelfs als ze geloven dat ze een gelukkige jeugd hebben gehad. Ze zeggen vaak: "Er is niets mis met mijn leven," en toch worstelen ze met onverklaarbare klachten. Dit komt voort uit een gebrek aan begrip van wat complex trauma werkelijk inhoudt. Mensen met een onveilige hechting lijken vaak zorgeloos en gelukkig, maar onder de oppervlakte schuilt een andere werkelijkheid. Vaak beseffen zij niet dat complexe trauma's subtiele, herhaalde ervaringen van onveiligheid en emotionele verwaarlozing kunnen zijn, in plaats van één duidelijke schokkende gebeurtenis.
Complex trauma ontstaat door langdurige, herhaalde stressvolle situaties, vaak in de vroege jeugd. Deze vorm van trauma beïnvloedt diepgaand de ontwikkeling van het zenuwstelsel en de emotionele regulatie. Een kind dat opgroeit in een onveilige omgeving leert niet hoe het zich veilig kan voelen, wat leidt tot een constante staat van waakzaamheid. Ons zenuwstelsel groeit en ontwikkelt zich via de interactie met verzorgers, vooral de moeder. Als deze verzorgers gestrest of emotioneel onbereikbaar zijn, groeit het zenuwstelsel van het kind in een constante stressmodus. Dit beïnvloedt hoe iemand later in het leven met stress omgaat en hoe veilig of onveilig iemand zich voelt in sociale situaties.
De maatschappij richt zich voornamelijk op symptoombestrijding. De reguliere zorg heeft vaak te weinig kennis over de diepgaande werking van trauma, vooral over ontwikkelingstrauma. Toch dragen velen ongemerkt de gevolgen hiervan in hun lichaam. Het woord 'trauma' klinkt zwaar, maar het betekent letterlijk 'wond'. Deze innerlijke wonden hebben heling nodig, niet alleen voor onszelf, maar ook voor onze kinderen en de generaties die volgen.
Een treffend citaat van Dr. Soma Ganesan luidt: "De effecten van trauma kunnen van generatie op generatie worden doorgegeven, maar dat geldt ook voor veerkracht en genezing." Dit benadrukt hoe belangrijk het is om ons bewust te worden van ons eigen helingsproces. Door onszelf te helen, bieden we niet alleen onszelf een beter leven, maar beïnvloeden we ook de generaties na ons positief. Het versterken van ons zenuwstelsel door oefeningen gericht op veiligheid en zelfregulatie helpt niet alleen onszelf, maar werkt ook door naar onze kinderen en kleinkinderen.
Ons lichaam is een opslagplaats van onverwerkt trauma. Veel mensen leven voornamelijk in hun hoofd, als een manier om de pijn in hun lichaam te vermijden. Maar echte heling begint wanneer we weer in contact komen met ons lichaam. Ons lichaam is een wijs systeem dat ons beschermt tegen wat we nog niet aankunnen. Door bewust aanwezig te zijn in ons lijf en gecentreerd te blijven, kunnen we leren luisteren naar de signalen van ons lichaam. Dit proces vraagt moed, want het betekent dat je de pijn moet ontmoeten in plaats van ervoor weg te lopen. Dit is de weg van echte transformatie.
Onze intuïtie speelt hierin een belangrijke rol. Het buikgevoel waarschuwt ons wanneer iets niet klopt, terwijl onze intuïtie ons leidt naar wat goed en kloppend is. Intuïtie ontstaat uit de synergie tussen hoofd en lichaam, met het hart als verbindende schakel. Door oordelen los te laten, openen we de deur naar innerlijke vrijheid en heling. Zoals vaak wordt gezegd: het buikgevoel is een meter, terwijl intuïtie ons zonder woorden laat weten wat juist is. Het is de synergie tussen die twee polariteiten die we het christus bewust zijn noemen. Daar weet je zonder woorden. De heling is de christuskracht en komt rechtstreeks van de bron.
Een belangrijk onderdeel van dit proces is het zenuwstelsel, met name de nervus vagus, ook wel de zwerfzenuw genoemd. Deze tiende hersenzenuw speelt een sleutelrol in hoe we stress en veiligheid ervaren. De nervus vagus heeft twee takken: de dorsale en de ventrale tak. De dorsale tak, verbonden met het parasympathische zenuwstelsel, is betrokken bij overlevingsreacties zoals bevriezing en dissociatie. De ventrale tak daarentegen ondersteunt sociale interactie, verbondenheid en een gevoel van veiligheid. Een gezond zenuwstelsel kan soepel schakelen tussen het sympathische zenuwstelsel (actief, vechten of vluchten) en het parasympathische zenuwstelsel (rust en herstel). Trauma kan deze balans verstoren, waardoor we vast komen te zitten in overlevingsmodi.
De polyvagaaltheorie van Stephen Porges helpt ons te begrijpen hoe ons zenuwstelsel reageert op veiligheid en dreiging. Oefeningen die de nervus vagus activeren, zoals ademhalingstechnieken, oogbewegingen, lichaamswerk, dans en yoga, helpen om nieuwe zenuwverbindingen te creëren. Ze bevorderen zelfregulatie en herstellen de balans tussen lichaam en geest. Hierdoor ontstaat er ruimte om diepe emoties te ervaren zonder overweldigd te raken. Een voorbeeld hiervan is een eenvoudige ademhalingsoefening waarbij je langzamer uitademt dan inademt. Dit activeert de ventrale vagus en kalmeert het zenuwstelsel.
Een diepe wond die vaak voortkomt uit jeugdtrauma is toxische schaamte. Dit veroorzaakt gevoelens van 'ik ben niet goed genoeg' of 'ik ben niet welkom'. Deze overtuigingen zitten diep verankerd in het zenuwstelsel en beïnvloeden ons gedrag en zelfbeeld. Toch schuilt er onder deze pijn ook een immense kracht tot veerkracht en heling. Door ons zenuwstelsel te versterken, ontstaat er ruimte om diepe emoties te ervaren zonder overweldigd te raken. Zoals Jung zei: "Schaamte is een zielsvreter." Dit onderstreept hoe belangrijk het is om deze diepe gevoelens te erkennen en te helen.
Heling is een reis die tijd en toewijding vraagt. Het is een proces van jezelf opnieuw leren kennen, oude pijn ontmoeten en loslaten. Echte bevrijding komt wanneer je bereid bent de confrontatie aan te gaan met jezelf en je innerlijke wonden. Wie deze reis maakt, wordt een bron van kracht en wijsheid, niet alleen voor zichzelf, maar ook voor anderen.
Er komt een moment in het leven waarin we alles proberen om te helen, maar niets lijkt te werken. We voelen de pijn, doorleven de emoties en doen al het innerlijke werk, maar toch blijven we vastzitten. Wat vaak over het hoofd wordt gezien, is dat we onbewust vasthouden aan het verhaal rond de pijn. We blijven herhalen wat er is gebeurd, waarom het gebeurde en wie ons pijn heeft gedaan. Dit vasthouden aan het verhaal is wat ons verhindert om echt te genezen.
De kracht van heling ligt niet in het analyseren van het verleden, maar in het loslaten van de verhalen die we onszelf vertellen. Zolang we blijven hangen in de gedachte dat iemand ons onrecht heeft aangedaan, blijven we gevangen in diezelfde energie. Het is niet het trauma zelf dat ons gevangenhoudt, maar het voortdurende herbeleven ervan. De sleutel tot heling is het loslaten van het verhaal en het volledig voelen van de onderliggende energieën in ons lichaam.
Alles wat we helen, is in essentie energie. Pijn, verdriet en boosheid zijn energieën die zich vastzetten in ons lichaam. Om deze los te laten, moeten we onze aandacht richten op de somatische sensaties — de fysieke gevoelens die gekoppeld zijn aan onze pijn. Dit kan betekenen dat we onze emoties letterlijk door ons heen laten stromen: schreeuwen in het bos, huilen, bewegen of schrijven. Het gaat erom de energie in beweging te brengen zodat deze kan worden losgelaten.
Het verhaal loslaten betekent niet dat we goedkeuren wat er is gebeurd. Het betekent dat we weigeren om nog langer de gevangene te zijn van ons verleden. We hoeven niet vast te blijven zitten in de rol van slachtoffer. Door het verhaal los te laten, maken we ruimte voor een nieuwe waarheid, een nieuwe energie, en uiteindelijk voor liefde.
Onze herinneringen zijn niet altijd betrouwbaar, vooral niet als het gaat om traumatische gebeurtenissen. Onze geest vervormt het verleden, gebaseerd op onze emoties en overtuigingen. Daarom is het essentieel om niet te blijven graven in wat er precies is gebeurd, maar om de energie van de pijn in ons lichaam te voelen en bewust los te laten.
Dit proces vraagt om toewijding. Ons zenuwstelsel en onze geest zijn gewend geraakt aan bepaalde gedachtenpatronen en de emoties die daarbij horen. Soms zijn we zelfs onbewust verslaafd aan de chemische reacties die negatieve gedachten oproepen. Daarom is het nodig om elke dag opnieuw te kiezen: "Ik laat dit verhaal los. Ik kies voor heling."
Een krachtige manier om dit te doen, is door je zorgen en negatieve gedachten over te dragen aan iets groters dan jezelf. Vraag in gebed of meditatie: "Neem deze gedachten van mij weg. Laat me een nieuw verhaal zien dat me beter laat voelen." Blijf dit herhalen, telkens wanneer je merkt dat je terugvalt in oude patronen.
Ga tijdens meditatie of stilte op zoek naar de fysieke sensaties die gekoppeld zijn aan je pijn. Richt je aandacht daarop en vraag om deze energie los te laten — niet alleen uit dit leven, maar uit alle lagen van je bestaan: fysiek, emotioneel, mentaal, spiritueel en zelfs door je voorouderlijke lijnen heen.
Wanneer je volledig in het moment kunt zijn, zonder vast te houden aan verhalen, ontdek je dat de ware heler altijd al in jezelf zat. Wij zijn allemaal in staat om onszelf te helen, omdat we zijn geboren als goddelijke wezens, vol liefde en kracht.
Laat het oude verhaal los. Kies voor een nieuw begin. En herinner jezelf eraan: de weg naar heling begint met het loslaten van wat niet langer dient.
Zoals het oude Hebreeuwse gezegde zegt: "Duisternis betekent niet dat er kwaad is, maar slechts dat het nog niet verlicht is." Heling brengt licht in de duisternis. Elke stap die we zetten naar innerlijke rust en balans draagt bij aan een wereld waarin respect, mededogen en harmonie centraal staan. Door onze eigen pijn te transformeren, verlichten we niet alleen onszelf, maar ook de wereld om ons heen. In essentie is heling een terugkeer naar onze oorspronkelijke staat van zijn. Het is een reis van het hoofd naar het hart, van afzondering naar verbondenheid, van angst naar liefde. Door deze reis te maken, creëren we een wereld waarin respect, mededogen en harmonie centraal staan. Dit pad van heling nodigt ons uit om niet alleen onszelf te omarmen, maar ook de wereld om ons heen met open armen te ontvangen.
De Invloed van Zenuwstelselontwikkeling op Complex Trauma
Ons zenuwstelsel speelt een cruciale rol in de manier waarop we verbinding maken met anderen en hoe we reageren op onze omgeving. Vijf van de twaalf hersenzenuwen zijn direct betrokken bij de ogen, wat benadrukt hoe sterk wij mensen visueel zijn ingesteld. Onze ogen staan bijna rechtstreeks in verbinding met onze hersenen. Voor een kind is dit visuele contact essentieel. Een baby heeft bij zijn geboorte een onaf centraalzenuwstelsel en probeert verbinding te maken door te kijken naar de gezichtsuitdrukking van de primaire verzorger, meestal de moeder, en te luisteren naar de toonhoogte en klank van haar stem. Wanneer het gezicht van de verzorger strak of de stem monotoon is, kan het kind die verbinding niet maken en ervaart het onveiligheid. Zie het stillface experiment.
Wanneer een kind herhaaldelijk wordt blootgesteld aan een gespannen of afwezige verzorger, ontwikkelt het zenuwstelsel zich structureel in een toestand van stress. Hierdoor leert het zenuwstelsel niet hoe veiligheid voelt. Dit kan resulteren in een blijvend gevoel van onveiligheid, waarbij iemand zijn hele leven het gevoel heeft dat er iets mis is, zonder precies te weten wat. Veel mensen herkennen dit als een constante onderliggende spanning, alsof er iets niet klopt, zonder dat er een duidelijke oorzaak is.
Het is belangrijk om het verschil te begrijpen tussen angst (fear) en angstigheid (anxiety). Angst is een directe reactie op een concrete dreiging, zoals een roofdier dat voor je staat. Angstigheid daarentegen is een vage, constante spanning zonder duidelijke aanleiding. Dit gevoel van onverklaarbare onrust is een typisch symptoom van ontwikkelingstrauma. Het zenuwstelsel is dan afgesteld op onveiligheid, wat een voortdurende stressreactie kan veroorzaken.
Het Trainen van het Zenuwstelsel
Gelukkig is het mogelijk om het zenuwstelsel te trainen om meer veiligheid te ervaren. Door gerichte oefeningen kunnen nieuwe zenuwbanen worden gevormd die bijdragen aan een gevoel van rust en veiligheid. Dit proces helpt het zenuwstelsel om zich opnieuw af te stemmen op veiligheid in plaats van dreiging.
De Twaalf Craniale Zenuwen
Het zenuwstelsel bestaat onder andere uit twaalf craniale zenuwen (CN), die elk specifieke functies hebben:
1. N. Olfactorius (N. I) – Reukvermogen
2. N. Opticus (N. II) – Zicht
3. N. Oculomotorius (N. III) – Aansturing van de buitenste oogspieren (behalve door zenuwen IV en VI)
4. N. Trochlearis (N. IV) – Innerveert de m. obliquus superior van het oog
5. N. Trigeminus (N. V) – Gevoel in gezicht, mond, neussinussen en kauwspieren
6. N. Abducens (N. VI) – Innerveert de m. rectus lateralis van het oog
7. N. Facialis (N. VII) – Gezichtsspieren, smaak (voorste 2/3 van de tong), huilen, speekselklieren
8. N. Vestibulocochlearis (N. VIII) – Gehoor en evenwicht
9. N. Glossopharyngeus (N. IX) – Spieren voor slikken, smaak (achterste 1/3 van de tong), baroreceptoren
10. N. Vagus (N. X) – Slikspieren, stembanden, parasympathische vezels naar hart, longen, darmen
11. N. Accessorius (N. XI) – Aansturing van de nekspieren (m. sternocleidomastoideus en m. trapezius)
12. N. Hypoglossus (N. XII) – Beweging van de tong
De Rol van de Nervus Vagus
Van deze zenuwen is de Nervus Vagus (N. X) bijzonder belangrijk. Het is de enige hersenzenuw die zich uitgebreid verspreidt naar de organen in het lichaam. De Nervus Vagus bestaat uit twee takken:
1. Dorsale Nervus Vagus:
Deze tak is niet omhuld met myeline (een vetachtige isolatielaag), waardoor signalen langzamer worden overgedragen. Deze tak reguleert basale lichaamsfuncties zoals de spijsvertering en kan bij overactivatie leiden tot bevriezingsreacties in stressvolle situaties.
2. Ventrale Nervus Vagus:
Deze recentere tak loopt van het hart naar het gezicht, de ogen en oren. Deze tak speelt een cruciale rol in sociale betrokkenheid en verbinding. De ventrale vagus is wel omhuld met myeline, waardoor signalen snel en efficiënt worden overgedragen. Deze tak helpt primaire reacties te remmen, waardoor we in sociale situaties kunnen blijven communiceren in plaats van direct te reageren vanuit een stressreactie.
Een goed functionerende ventrale Nervus Vagus maakt het mogelijk om rustig en verbonden te blijven, zelfs in uitdagende situaties. Bij mensen met ontwikkelingstrauma is deze tak vaak minder ontwikkeld, waardoor zij sneller in een overlevingsstand schieten.
Myelineschede
De myelineschede is een beschermende, vetachtige laag die de uitlopers (axonen) van zenuwcellen omhult. Deze laag werkt als een isolatiemateriaal, vergelijkbaar met de isolatie om een elektriciteitsdraad. De belangrijkste functies van de myelineschede zijn:
1. Snelle Signaalgeleiding:
Myeline zorgt ervoor dat elektrische signalen snel en efficiënt door het zenuwstelsel worden geleid. Zonder myeline zouden zenuwimpulsen veel langzamer reizen.
2. Bescherming van Zenuwvezels:
De myelineschede beschermt zenuwvezels tegen beschadiging en helpt om de zenuwstructuur intact te houden.
3. Energiebesparing:
Dankzij de myeline hoeven zenuwcellen minder energie te gebruiken om signalen over lange afstanden te sturen.
4. Zenuwherstel:
In sommige delen van het zenuwstelsel speelt myeline een rol bij het herstellen van beschadigde zenuwvezels.
In de context van trauma en stressregulatie is myeline van belang omdat het bepaalt hoe snel en efficiënt zenuwsignalen (zoals stressreacties) worden verwerkt. De ventrale Nervus Vagus is bijvoorbeeld omhuld met myeline, wat zorgt voor snelle en soepele reacties in sociale interacties, terwijl de dorsale Nervus Vagus geen myeline heeft en daardoor trager werkt, wat kan leiden tot bevriezings- of dissociatiereacties.
Neuroceptie: Het Lichaam als Detectiesysteem
De term Neuroceptie, geïntroduceerd door Stephen Porges, verwijst naar de manier waarop het zenuwstelsel onbewust signalen van veiligheid of dreiging detecteert. Vooral bij jonge kinderen gebeurt dit via gezichtsuitdrukkingen en stemintonaties. Wanneer een ouder gestrest is, kan een baby deze onveiligheid direct oppikken via gezichts- en stemsignalen. Dit beïnvloedt hoe het zenuwstelsel zich ontwikkelt.
Heling en Regulatie
Het trainen van het zenuwstelsel, met name het versterken van de ventrale Nervus Vagus, helpt om meer rust en veiligheid te ervaren. Oefeningen gericht op ademhaling, beweging en bewustwording van het lichaam kunnen helpen om nieuwe zenuwbanen te creëren. Hierdoor wordt het gemakkelijker om in stressvolle situaties kalm te blijven en in verbinding met anderen te blijven.
Door bewust te werken aan het versterken van ons zenuwstelsel en het ontwikkelen van zelfregulatie, kunnen we de effecten van ontwikkelingstrauma verminderen en een gevoel van veiligheid en verbondenheid herstellen.
Het limbisch systeem is een complex netwerk van hersenstructuren dat een cruciale rol speelt in onze emoties, motivatie, geheugen en overlevingsinstincten. Het bevindt zich diep in de hersenen en werkt nauw samen met andere hersendelen om ons gedrag en onze reacties te sturen.
De belangrijkste functies van het limbisch systeem zijn:
1. Emotie- en Gedragsregulatie
Het limbisch systeem is essentieel voor het ervaren en reguleren van emoties zoals angst, boosheid, blijdschap en verdriet. Het helpt bepalen hoe we emotioneel reageren op gebeurtenissen en hoe we ons gedrag aanpassen aan verschillende situaties.
2. Geheugenvorming en -opslag
Onderdeel van het limbisch systeem is de hippocampus, die belangrijk is voor het vormen en opslaan van nieuwe herinneringen. Dit verklaart waarom emotioneel geladen gebeurtenissen vaak beter worden onthouden dan neutrale gebeurtenissen.
3. Overlevingsinstincten
Het limbisch systeem reguleert basisbehoeften en overlevingsinstincten, zoals honger, dorst, voortplanting en de vecht-vlucht-bevriesreactie bij dreiging. De amygdala, een kernonderdeel van het limbisch systeem, speelt hierbij een sleutelrol door dreiging te detecteren en angstreacties te activeren.
4. Stress- en Angstregulatie
De amygdala helpt bij het herkennen van gevaar en activeert stressreacties. Bij mensen met trauma of een overgevoelig limbisch systeem kan de amygdala overactief zijn, waardoor zij sneller angst en stress ervaren, zelfs in veilige situaties.
5. Motivatie en Beloning
De hypothalamus, ook onderdeel van het limbisch systeem, stuurt de hormoonhuishouding aan en reguleert motivatiesystemen, zoals de drang naar eten, drinken en slaap. Ook speelt het een rol in het beloningssysteem, wat ons gedrag motiveert.
6. Sociale Verbondenheid en Hechting
Het limbisch systeem ondersteunt sociale binding en hechting. Vooral bij kinderen is dit belangrijk voor het ontwikkelen van veilige relaties met verzorgers. Verstoringen in deze systemen kunnen bijdragen aan hechtingsproblemen of sociale angst.
Belang bij Ontwikkelingstrauma
Bij ontwikkelingstrauma is het limbisch systeem vaak overgevoelig ingesteld. De amygdala kan voortdurend dreiging signaleren, zelfs wanneer er geen gevaar is. Dit leidt tot chronische stress en angst (anxiety) zonder duidelijke oorzaak. Door het zenuwstelsel te trainen en te kalmeren, kan het limbisch systeem weer in balans worden gebracht, waardoor het beter reageert op echte dreigingen en meer rust ervaart in veilige situaties.
Ik wil je leren dat uit de polyvagaaltheorie bepaalde gedragingen, karkater trekken en geloofsovertuigingen komen. Gedragingen die zich vastzetten in de mind. Als een repeterende langspeelplaat met een diepe kras en als je dat beter begrijpt en doorvoelt hebt. Leer ik je de signalen van het lijf en wat die je wil vertellen herkennen. Omdat we op cellulair niveau alles hebben opgeslagen en we die diepe kras maar blijven beleven. Ik bedoel daarmee transformeren en tevens transcenderen.
In de schaal van Hawkins bevindt zich op de onderste laag de toxische schaamte.. Deze diepe schaamte is vaak geworteld in jeugdtrauma en weerspiegelt een instorting van het zenuwstelsel, een soort ingeklapte staat. Daaronder liggen overtuigingen zoals "ik ben niet goed genoeg" of "ik ben niet welkom". Hoewel deze overtuigingen non-verbaal aanwezig zijn, representeren ze gedachten die niet waar zijn.
Een ingeklapt zenuwstelsel draagt deze schaduwkanten met zich mee. Op cellulair niveau kan dit aanvoelen alsof je innerlijk gesplitst bent. Toch heeft alles wat een schaduwkant heeft, ook een lichtkant. Als we verlichting willen bereiken, moeten we niet alleen naar het licht streven, maar ook de donkerte onder ogen zien. Het is belangrijk om onze pijn niet te verbergen onder de mantel der liefde of te ontkennen, maar juist om alle dimensies van onszelf te erkennen.
Het pad naar verlichting is onze diepste missie hier op aarde. Dit houdt verband met het Christusbewustzijn, waarin de Christusenergie ons van binnenuit helpt te helen. We zijn multidimensionale wezens, en als we willen bijdragen aan collectieve heling, moeten we beginnen bij onszelf.
Rouwverwerking
Rouwverwerking is het proces waarbij iemand leert omgaan met verlies, zoals het overlijden van een dierbare, een scheiding of het verlies van gezondheid. Dit proces verloopt voor iedereen anders en kent geen vaste tijdlijn. Er zijn echter enkele veelvoorkomende fasen van rouw die mensen kunnen ervaren:
1. Ontkenning: De realiteit van het verlies wordt nog niet geaccepteerd. Dit werkt als een natuurlijke bescherming tegen overweldigende emoties.
2. Boosheid: Gevoelens van frustratie, onrechtvaardigheid of woede kunnen ontstaan, soms gericht op anderen of zichzelf.
3. Onderhandelen: Men probeert grip te krijgen op de situatie door na te denken over wat anders had gekund, bijvoorbeeld: "Als ik maar eerder had ingegrepen...".
4. Verdriet en depressie: Diepe gevoelens van verdriet, leegte en hopeloosheid kunnen de overhand nemen.
5. Aanvaarding: Het verlies wordt erkend en er ontstaat ruimte om verder te gaan met het leven, ondanks het gemis.
Rouwverwerking is niet-lineair; mensen kunnen verschillende fasen meerdere keren doorlopen of bepaalde fasen overslaan.
Belangrijke manieren om met rouw om te gaan zijn:
• Praten over gevoelens met vrienden, familie of een professional.
• Zelfzorg door rust te nemen, gezond te eten en te bewegen.
• Herinneringen koesteren via rituelen of foto’s.
• Creatieve expressie zoals schrijven, schilderen of muziek maken.
Rouwverwerking heeft niet alleen invloed op onze emoties, maar ook op ons zenuwstelsel, vooral de nervus vagus. De nervus vagus is een belangrijke zenuw binnen het autonome zenuwstelsel die betrokken is bij het reguleren van stress en emoties. Volgens de Polyvagaaltheorie speelt deze zenuw een cruciale rol in hoe we omgaan met stress en emotionele pijn, zoals rouw.
Invloed van Rouw op de Nervus Vagus
1. Overactivatie van de dorsale vagus
Bij intens verdriet of trauma kan de dorsale tak van de nervus vagus overactief worden. Dit leidt tot gevoelens van verlamming, gevoelloosheid en isolatie, wat veel voorkomt in de diepe fasen van rouw.
2. Verstoorde balans in het zenuwstelsel
Rouw kan de balans tussen het sympathische (vecht-vlucht) en parasympathische (rust-en-herstelfunctie) zenuwstelsel verstoren. Dit veroorzaakt fysieke symptomen zoals vermoeidheid, slaapproblemen en spijsverteringsklachten.
3. Beperkte activiteit van de ventrale vagus
De ventrale vagus, verantwoordelijk voor sociale verbondenheid en kalmte, kan minder actief zijn tijdens rouw. Dit maakt het lastiger om steun te zoeken of troost te vinden bij anderen.
Ondersteunen van de Nervus Vagus tijdens Rouw
• Diepe ademhaling en ademhalingsoefeningen stimuleren de ventrale vagus, wat helpt om spanning te verminderen.
• Sociale verbondenheid door te praten met dierbaren of een rouwgroep kan de vagale toon verbeteren.
• Mindfulness en meditatie kalmeren het zenuwstelsel en ondersteunen emotioneel herstel.
• Zachte bewegingen zoals wandelen of yoga bevorderen balans in het autonome zenuwstelsel.
Door bewust te werken aan het kalmeren van de nervus vagus kan het rouwproces soepeler verlopen, zowel mentaal als fysiek
Kunnen vaccinaties een rol spelen?
Dr. Andrew Moulden was een Canadese arts en onderzoeker die bekend werd door zijn standpunten over vaccinaties en hun invloed op de gezondheid. Hij beweerd dat vaccinaties neurologische schade kunnen veroorzaken door microvasculaire schade in het lichaam. Volgens Dr. Moulden kunnen vaccinaties kleine bloedvaten blokkeren, wat zuurstoftekort in het zenuwstelsel kan veroorzaken.
Zijn Theorieën over Vaccinaties
1. Zuurstoftekort en Microvasculaire Schade
Dr. Moulden stelde dat vaccins ontstekingsreacties veroorzaken die leiden tot blokkades in de kleinste bloedvaten. Dit zou kunnen resulteren in zuurstoftekort in gevoelige delen van de hersenen, wat neurologische schade veroorzaakt.
2. Neurologische Tekenen in het Gezicht
Dr. Moulden beweerde dat subtiele gezichtsveranderingen, zoals asymmetrische oogbewegingen of een scheve mond, tekenen waren van zenuwbeschadiging veroorzaakt door vaccinaties. Dr. Moulden ontwikkelde een methode om deze signalen te herkennen. Hij claimde dat hij alle kinderen eruit kon halen die niet gevaccineerd waren. Hij kon dat zien aan hun ogen. En hij kon precies vertellen welke hersenzenuwen waren aangetast door de vaccinaties. Hij kon zien dat de oogwit coherent symetrisch waren omhoog of omlaag omdat hersenzenuw is aangetast. of dat een monds symmetrisch was heel veel mensen praten met één mondhoek die minder meegaat en waarom? Omdat de hersenzenuw is aangetast. Vaccinatie brengt grote eiwitten in de bloedstroom en daar maakt het lichaam immuun complexe aan en dat zijn ook grote eiwitten en dat gaat dan in de bloedstroom heen tot het punt dat ze niet meer verder kunnen omdat de doorgang te nauw wordt en dat is dus in de nieren en de hersenen hij had echter een landkaart van als de ogen zo Of zo staan dan zijn die zenuwen aangetast en hij zou nog meer onthullen hij studeerde zich suf en hij kondigt te zijn bevindingen aan en is helaas onder mysterieuze omstandigheden om het leven gekomen.
3. Vaccins en Ontstekingsreacties
Volgens Moulden konden de eiwitten en adjuvantia in vaccins het immuunsysteem overbelasten, wat leidde tot auto-immuunreacties en ontstekingen in het lichaam.
Nalatenschap
Dr. Andrew Moulden heeft discussies aangewakkerd over de veiligheid van vaccins en de manier waarop gezondheidseffecten worden gemeten.
Kunnen vaccinatie gevolgen hebben voor je gezondheid?
Scheibner begon te beweren dat er een verband is tussen vaccinatie en SIDS in de vroege jaren 1990, en in een boek Vaccination... gepubliceerd in 1993. In het boek en daarna heeft ze gespeculeerd dat “vaccinatie de belangrijkste oorzaak van SIDS is”.
Scheibner beweerde dat toen Japan hun kinkhoestvaccinatieprogramma in 1974 stopte, het aantal sterfgevallen door SIDS in het land verdween.
SIDS
Scheibner beweert dat verwondingen en sterfgevallen die worden toegeschreven aan het shaken baby syndroom, waaronder netvliesbloedingen, gebroken botten, schedelfracturen en netvliesloslating, in werkelijkheid kunnen worden veroorzaakt door vaccinatie.
Silent Weapons for Quiet Wars: An Introductory Programming
Dit is de topgeheime handleiding die in 1986 per ongeluk zou zijn gevonden door een werknemer van Boeing Aircraft. Hij kocht een overtollig IBM-kopieerapparaat voor de sloop van onderdelen bij een overheidsverkoop en vond het handboek erin. Het handboek beschrijft een plan om de massa's onder controle te krijgen door manipulatie van industrie, onderwijs en politiek en om de aandacht van het publiek af te leiden van wat er werkelijk aan de hand is. Verrassend genoeg wordt er beweerd dat veel van wat er wordt geschetst werkelijkheid is geworden en het is interessante lectuur voor diegenen die de diepere lagen van onze sociale structuur onderzoeken en hoe deze gecontroleerd of beïnvloed kan worden. Deze uitgave van Book Tree bevat alle belangrijke grafieken en diagrammen die in andere versies niet te zien zijn. Het is een exacte replica van het origineel, afgezien van enkele kleine aanpassingen om de drukkwaliteit te corrigeren. Alleen deze editie bevat een nieuwe, vier pagina's tellende inleiding. Hierin wordt uitgelegd waarom we misschien nooit zeker zullen zijn van de ware oorsprong van dit document, ondanks het feit dat iemand naar voren is gestapt en heeft beweerd dat hij het uit meerdere bronnen heeft samengesteld.
Disclaimer: Iedereen moet hierin uiteraard zijn of haar eigen keuze maken maar dit zijn dingen die ik tegen ben gekomen. Ga zelf op onderzoek uit en trek daaruit je eigen conclusies.