Schilderen

Schilderen als Therapie: De Magie van Creatie en Zelfexpressie

Schilderen heeft iets magisch. Iets creëren op een leeg doek en zien hoe het vorm krijgt, hoe kleuren samensmelten en hoe een verhaal zich ontvouwt, is een bijzondere ervaring. Soms blijf je er maar naar kijken, vooral als het schilderij je raakt, als het een stukje van jouw innerlijke wereld weerspiegelt. Er zit een diep gevoel van voldoening in, zelfs als het nog niet af is. Want juist het proces van schilderen, de reis die je maakt met penseel en verf, is veel belangrijker dan het eindresultaat.

Schilderen dwingt je om door je interne stemmen heen te breken, die stemmen die zeggen dat het niet goed genoeg is of dat het perfect moet zijn. Maar we hoeven niet allemaal een Rembrandt te zijn. Kunst is een manier om je uit te drukken, om je diepste emoties en ervaringen naar buiten te brengen, zelfs als woorden tekortschieten.

Ik heb bijvoorbeeld een schilderij gemaakt in een periode waarin ik door een intense reïncarnatie-fase ging. Op dat moment werd ik geconfronteerd met hoogverraad van mijn tweelingziel, en dat sloeg in als een bliksemflits. Het was alsof ik in een vorig leven werd teruggeworpen, ineens begreep ik de hele inquisitietijd. De vrouwen op de brandstapels, de beschuldigende blikken van een heel dorp, de machteloosheid en het onrecht – het kwam allemaal naar boven. Je kon je niet verweren, je kon je niet verwoorden, en uiteindelijk werd je als grof vuil op de brandstapel gegooid. Dat gevoel van diepe herkenning moest ik vastleggen op doek. Het schilderij dat daaruit voortkwam is misschien niet het mooiste werk dat ik heb gemaakt, maar het is míjn schilderij, mijn verhaal, mijn heling. Later zei ik tegen mijn kinderen: "Wees hier zuinig op, ook al lijkt het niks. Dit is het moment waarop ik begreep hoe we gemanipuleerd worden, hoe vrouwen door de eeuwen heen zijn onderdrukt, verraden en vernederd.

Schilderen als therapie betekent dat je je diepste ervaringen en inzichten vormgeeft zonder filter. Zo heb ik ooit, na een avondje truffels waarin ik verwachtte een avond vol gelach te beleven, een totaal onverwachte ervaring gehad. In plaats van een luchtige trip belandde ik voor de televisie, waar ik de klassieker Paard van Troje zag.

Het liefdesverhaal daarin raakte me diep en katapulteerde me naar een ver verleden. Tranen stroomden over mijn wangen, het snot stroomde uit mijn neus l– een soort Ayahuasca-trip, maar dan met truffels, en totaal niet verwacht. Ik voelde op dat moment hoe systematisch de ware liefde werd ontkracht en omgedraaid. Dit diepe besef moest eruit, en ik verwerkte het later in een schilderij

Elk schilderij vertelt een verhaal, en sommige werken zijn als ankerpunten in mijn leven. Zo schilderde ik ooit een werk van de Divine Feminine, met aan de andere kant een krachtige leeuw – een symbool van de kracht in mezelf. 

Dat schilderij gaf me energie, hielp me om mijn kracht terug te vinden. Net als het schilderij van de Lovers, waarin tweelingzielen verbonden zijn door een rode draad, een symbool van de onbreekbare band die door tijd en ruimte heen blijft bestaan. 

Schilderen is een manier om alles wat je voelt, ziet en weet vast te leggen in een vorm die verder gaat dan woorden. Het is een uitlaatklep, een manier van helen, een spiegel van de ziel. En het mooiste is: je hoeft niet te streven naar perfectie. Het gaat erom dat je jezelf toestaat om te voelen, om te creëren, om de magie van het doek te ervaren.

Universele Waarheid en de Reis naar Zelfauthenticiteit

Er is slechts één universele waarheid, maar binnen verschillende tijdlijnen ervaren we deze op unieke, persoonlijke manieren. In elke tijdlijn bestaan tegenstellingen die we moeten accepteren, ook al blijft de waarheid onveranderlijk. Onze reis hierin brengt ons steeds terug naar ons hoogste zelf, ons diepste wezen. Trouw en authentiek zijn aan jezelf is de sleutel tot groei en de betere versie van jezelf.

Als empathen dragen we een zuiver hart, maar de wereld kan ons hart vaak verpletteren met onwaarheden. Toch blijft er een innerlijke vonk in ons die resoneert met de frequentie van liefde. Dit betekent echter niet dat wij telkens opnieuw moeten voelen, helen of onszelf verliezen in het leed van anderen. Compassie is onze natuur, maar onze les ligt in het stellen van grenzen—zonder ons te identificeren met andermans emoties, zonder de drang om alles te willen oplossen.

Nu is het moment om naar binnen te keren. Het is tijd om af te kicken van patronen van pleasen, helpen en onszelf ondergeschikt maken aan anderen uit angst voor afwijzing. We mogen stoppen met ons conformeren aan het beeld dat anderen van ons hebben. In plaats van pijn weg te drukken of te denken dat we nog niet compleet zijn, mogen we onze kwetsbare delen erkennen en omarmen.

Voor empathen ligt de ware weg niet in het veranderen van wat van nature al is, maar in het doorvoelen, accepteren en transformeren van ons eigen leed—het verdriet, de eenzaamheid, en het gemis aan echte liefde op deze aarde. Want wat is liefde werkelijk? Is het de pijn die we vanuit het oude paradigma gewend zijn? Of is liefde iets wat moeiteloos zou moeten stromen?

Misschien is het tijd om de verwarring tussen liefde en het geprikkelde zenuwstelsel los te laten. We hoeven enkel ons licht op onszelf te richten—dat op zich is al een magneet. Alles wat we denken extern nodig te hebben, is juist wat we mogen transformeren binnenin.

Afkicken van drama, loslaten wat niet langer dient—ja, dat proces gaat gepaard met bloed, zweet en tranen. Maar door oude delen van onszelf te transformeren, creëren we ruimte voor de meest authentieke, krachtige versie van wie we werkelijk zijn.